Odszedł anioł Teatru im. Stefana Jaracza w Olsztynie

Irena Telesz-Burczyk:

Jeszcze wczoraj, gdy wychodziłam od siostry ze świątecznej kolacji, to kuzyn zapytał mnie, kto został w teatrze z dawnych lat. Odpowiedziałam, że teraz to już tylko Hania Wolicka, „Hancyś”, jak na nią mówiłam. Teraz już jej nie ma. Dla mnie „Hancyś” była jak członek rodziny, więc trudno znaleźć mi jakiekolwiek słowa. Miałam szczęście, że zagrałam z nią w kilku spektaklach. Do końca się nie poddawała, była roześmiana. Olsztyńska kultura straciła Hannę Wolicką – po prostu. Żadne przymiotniki czy inne słowa są zbędne. Pozostała wielka pustka.

Katarzyna Kropidłowska:

Dla mnie to był najjaśniejszy człowiek w teatrze – Hania była ciepła, skromna, szlachetna, pomocna i życzliwa. Aktorką była wybitną, na scenie bardzo sugestywna i charyzmatyczna, wyrazista. Biła z niej niewymuszona i niewyuczona prawda, zarówno w życiu, jak i na scenie. Myślę, że wielu ludzi mogłoby jej pozazdrościć takiego daru. Miałam przyjemność i zaszczyt dzielić z nią garderobę przez ponad 20 lat i wiem, że była aniołem naszego teatru. Razem milczałyśmy, ale także opowiadałyśmy sobie różne rzeczy. Wspólnie przeżywałyśmy różne nasze prywatne historie, a ona niezwykle angażowała się w ludzkie losy. Pamiętam, jak żegnała się z garderobą po spektaklu „Świętoszek”. Zrobiła to cicho i z uśmiechem, a trzeba wiedzieć, że jest to niezwykle trudna chwila dla aktora. Ona była pogodzona i uśmiechnięta. Odchodziła z tego miejsca z godnością.

Maciej Mydlak:

Pierwszy spektakl, jaki zobaczyłem tutaj, w Olsztynie, z udziałem Hanny Wolickiej to były „Prezydentki” Wernera Schwaba. Byłem wówczas pod wielkim wrażeniem. Pani Hania była moją partnerką w wielu spektaklach, ale także wiele razy oglądałem ją jako widz. Miała niesamowity dar komediowy. Razem z Władkiem Jeżewskim, którego pożegnaliśmy na początku roku, tworzyli niesamowitą parę ludzi teatru. Jednak najbardziej utkwiła mi w pamięci jej rola w spektaklu „Wojna nie ma w sobie nic z kobiety” Swietłany Aleksijewicz. To była absolutnie przejmująca rola, byłem pod wielkim wrażeniem. Rzadko mi się zdarza, że wychodzę z teatru, staję na schodach i nie wiem, dokąd iść. Kreacja Hani była znakomita. Myślę, że ta rola stanowiła ukoronowanie jej kariery aktorskiej. Będę ją wspominał jako bardzo ciepłego człowieka i wszechstronną aktorkę.

Wojciech Rydzio:

Panią Hanię Wolicką najbardziej pamiętam z czasów, kiedy byłem w studium aktorskim i miałem z nią zajęcia. Wspólnie z panem Władkiem Jeżewskim byli przyjaciółmi studentów – zawsze obecni na wszystkich egzaminach, wspierali studentów dobrym słowem, mądrą radą i nagradzali wtedy, kiedy trzeba było. Później w teatrze była osobą wspierającą i ciepłą. Gdy ostatnio spotkałem się z panią Hanią na pogrzebie pana Władka Jeżewskiego, to wyglądała na osobę spełnioną, zarówno życiowo, jak i aktorską. W takich okolicznościach jak pogrzeb, to powodowało jakieś takie ciepło na sercu. Zawsze była dobrym duchem.