Władysław Katarzyński "Mój Olsztyn": Dziura w skarpecie, zdechły szczur w szufladzie

2020-03-29 20:17:36(ost. akt: 2020-03-27 15:42:41)

Autor zdjęcia: Władysław Katarzyński

Prima aprilis, uważaj, bo się pomylisz! To powiedzenie wyzwalało przed laty naszą pomysłowość i obrazowało wyraz poczucia humoru w czasach, kiedy wszystko było w miarę normalne. Poza tym jednym dniem – 1 kwietnia oczywiście.
Najpierw kartka z historii. Początki prima aprilisu sięgają XVI wieku. Jedna z wersji narodzin tego zwyczaju dotyczy rzymskich Cerialii, obchodzonych na cześć bogini Ceres, kiedy to wprowadzono ją w błąd, gdy szukała swojej córki. O Persefonę, zaginioną córkę Demeter i Zeusa, chodziło też w trzeciej wersji. Poszukująca dziewczyny matka kierowała się echem jej głosu, co okazało się zwodnicze. Inna wersja to zwyczaj przebierania się i opowiadania sobie kawałów podczas święta zwanego Veneraliami. Oczywiście my, dzieci starego Olsztyna, nie mieliśmy o tym zielonego pojęcia. W dniu 1 kwietnia zwyczajowo robiło się kawały i już!

Już od rana polowaliśmy na nieświadomych albo zapominalskich. Najpopularniejszym dowcipem było „zauważenie dziury” w skarpetce, pończosze lub wlokącym się za butem sznurowadłem. Delikwent mimowolnie oglądał się w lustrze, by uwagę o istnieniu rzekomej dziury skonfrontować z rzeczywistością. Znęcaliśmy się szczególnie nad naszymi rówieśniczkami. A to, że ma na głowie kołtuna, a to, że łazi po jej plecach gigantyczny pająk, nie mówiąc o różnych innych stworzeniach jak chrabąszcze czy jaszczurki. Histeryczny pisk i podskakiwanie najlepiej zaświadczały o tym, że strzał był celny.

W domu zazwyczaj „palił” się na patelni kotlet lub pies „pożerał” kapcie ojca. Dla obcych mieliśmy dowcip specjalny, leżący na chodniku portfel na gumce. Kiedy zainteresowany delikwent się schylił, portfel nagle uciekał. Innym razem z przejęciem poinformowaliśmy jednego z dorożkarzy, który wpadł na moment do knajpy „Zgoda” na piwko, że mu się koń urwał z uprzęży i galopuje teraz Jagiellońską. Do dzisiaj czuję na grzbiecie jego bat.

W tym dniu, 1 kwietnia, nasi nauczyciele z podstawówki, a zwłaszcza nauczycielki szczególnie uważali przy siadaniu na krześle, bo mogła tam leżeć pinezka, oraz przy otwieraniu szuflady stołu nauczycielskiego z obawy przed podrzuconym tam „primaaprilisowym” zdechłym szczurem. Zdarzyło się kiedyś, że padlinę szczura odkrył w szufladzie nauczycielskiego stołu nasz rusycysta. Miał chyba zero poczucia humoru, bo z miejsca podszedł do najbliższego ucznia i wrzeszcząc: „Ty swołocz!”, dał mu w łeb zwiniętą gazetą, po czym zrobił nam kartkówkę.

Niewzruszona, jeśli chodzi o prima aprilis, była też nasza przyrodniczka pani P., która znajdując w biurku martwego chomika, kładła go na blacie stolika i jakby nigdy nic prowadziła dalej lekcję. A po szkole kazała nam wziąć wiadra z wodą, wiórki i wyszorować klasę na wysoki połysk. Nigdy natomiast nie zawiedliśmy się na naszej matematyczce, która reagowała „prawidłowo” — piskiem i podskakiwaniem, a potem śmialiśmy się razem z nią, kiedy wspominała prima aprilisy z czasów swojej młodości. Różne dowcipy robiliśmy też sobie po latach w Domu Środowisk Twórczych. Pamiętam, jak jednego z kolegów literatów wkręciłem, informując go o otrzymaniu literackiej nagrody NIKE. Już dawno nikt nam tyle piwa nie postawił.

W tym dniu pole do popisu miały również prasa i radio. Pamiętam, jak kiedyś ogłoszono w radiu, że nagle zniknął Pałac Kultury i Nauki. Za kilka godzin, na co mieli zapewne wpływ towarzysze radzieccy, wiadomość sprostowano. Pałac Kultury jest na swoim miejscu! Nie chwaląc się, ja i dziennikarska brać również mieliśmy swój udział w robieniu dowcipów. Pewnego dnia wspólnie z Markiem Książkiem poinformowaliśmy na łamach „Gazety Olsztyńskiej”, że od następnego tygodnia zbędne będą anteny satelitarne, ponieważ jedna antena zbiorcza zawiśnie na olsztyńskim przekaźniku radiowo-telewizyjnym i trzeba się spieszyć, bo pierwszych dziesięciu chętnych z okazji promocji zostanie podłączonych nieodpłatnie. Na dowód „prawdziwości” naszych słów GO zamieściła fotomontaż — zdjęcie nas, kawalarzy, jak my tę antenę na wysokości trzystu metrów montujemy.

W tym dniu od rana w redakcji dzwoniły telefony z pytaniem, dlaczego nie zamieściliśmy informacji o tym, pod jaki numer trzeba dzwonić, żeby podłączyć się pod ową antenę zbiorczą. Były jeszcze interwencje „wiadomych” służb, skąd redakcja miała zezwolenie na pokazanie wieży telewizyjnej, skoro wiadomo, że fotografii tak ważnych strategicznie obiektów zamieszczać nie wolno. Wybrnięto z tego, jak pamiętam, odpowiedzią, że pokazano wieżę nie w całości, a tylko od połowy w górę i sprawa przycichła.

Innym razem ja sam opracowałem dowcip, z którego teraz, po latach, jestem bardzo dumny. Swego czasu ogólnopolskie media poinformowały, że ma się odbyć casting do filmu fabularnego „Stara baśń. Kiedy słońce było bogiem” Jerzego Hoffmana i reżyser szuka odpowiedniej scenerii. Pomyślałem sobie, a dlaczego nie w Olsztynie? I tak 1 kwietnia w Olsztynie, na mokradłach Tracka odbędzie się nabór dziewcząt do roli nimf wodnych! A właściwie już odbyło się preludium, próbne zdjęcia (tu fotomontaż pokazujący Hoffmana za kamerą na wózku, jak kręci sceny z panienkami nad rozlewiskiem). Dziewczęta w strojach nimf „wypożyczyliśmy” z Teatru Jaracza, ze studium teatralnego.

1 kwietnia redakcja została zasypana telefonami, czy casting jest aktualny, a nad rozlewiskiem pojawiło się kilkanaście nastolatek. Poza jedną chętną, która przyjechała aż z Gołdapi i musiałem jej zwrócić za bilet tam i z powrotem, inne większych pretensji do redakcyjnych dowcipnisiów nie miały. Za to mieli je mieszkańcy pewnej wsi w województwie z byłego pegeeru, których wkręcił inny kolega dziennikarz, informując, że majątek, którym obecnie zarządza AWERSP, przejmuje jako zadośćuczynienie córka dawnej właścicielki i wszystkim daje pracę.

W dzisiejszych, zwariowanych czasach prima aprilis jest co dzień, wystarczy tylko przeczytać przelewającą się przez portale społecznościowe falę hejtów czy różnego rodzaju idiotycznych łańcuszków. Dowcipu w tym za grosz.

Władysław Katarzyński


Czytaj e-wydanie


Gazeta Olsztyńska zawsze pod ręką w Twoim smartfonie, tablecie i komputerze. Codzienne e-wydanie Gazety Olsztyńskiej, a w czwartek i piątek z tygodnikiem lokalnym tylko 2,46 zł.

Kliknij w załączony PDF lub wejdź na stronę >>>kupgazete.pl



W weekendowym wydaniu polecamy m.in.

W czterech ścianach cieszymy się sobą
Od dwóch tygodni dzieci nie chodzą do przedszkola, a ja do pracy. Spędzamy ten czas razem, w domu. Bawimy się, uczymy, gotujemy, czasem wychodzimy się przewietrzyć. Z nikim się jednak nie spotykamy. Wiemy, że tak trzeba i nie narzekamy.

Agata z suczką GrandiTłumaczyć język psi na ludzki
Agata Jastrzębska to behawiorysta zwierzęcy. Potrafi odczytać język, który dla przeciętnego człowieka jest niedostrzegalny, a zwierzęta do nas mówią. Musimy się tylko na nie otworzyć. Jeżeli nie będziemy znali podstaw tej komunikacji, to nic nie wskóramy.

By ofiary przemocy nie milczały...
Hasło "zostań w domu" powinno się kojarzyć z bezpieczeństwem i komfortem. Niestety dla wielu kobiet oznacza piekło. Przemoc domowa w czasie pandemii bardzo nasiliła się w Chinach. Czy czarny scenariusz czeka też Polki?



Komentarze (8) pokaż wszystkie komentarze w serwisie

Komentarze dostępne tylko dla zalogowanych użytkowników. Zaloguj się.

Zacznij od: najciekawszych najstarszych najnowszych

Zaloguj się lub wejdź przez FB

  1. Kolega Zbyszka #2898042 | 178.235.*.* 1 kwi 2020 17:12

    Czytałem z przyjemnością. AWRSP, a nie AWERSP.

    odpowiedz na ten komentarz

  2. Joka #2896652 | 88.156.*.* 30 mar 2020 21:29

    Z przyjemnością czyta się P. Katarzyńskiego. Wspomnienia od których łezka w oku się kręci.

    odpowiedz na ten komentarz

  3. Gosia #2896530 | 83.28.*.* 30 mar 2020 18:15

    Wreszcie GO zamieszcza fajne teksty dziennikarskie a nie wyłącznie bełkot polityczny i reklamy... dziękuję!

    Ocena komentarza: warty uwagi (4) odpowiedz na ten komentarz

  4. Jakub #2896316 | 176.221.*.* 30 mar 2020 13:19

    Też jestem z Zatorza ale tak psotnego towarzystwa nie znałem. Inni mieli czas na głupoty a ja wolałem czytać książki.

    Ocena komentarza: warty uwagi (11) odpowiedz na ten komentarz pokaż odpowiedzi (3)

    1. Zatorze rulez #2896104 | 79.190.*.* 30 mar 2020 08:21

      Parę starych numerów z tamtych lat: podpalona kupa na wycieraczce - no i pukamy do drzwi, wiadomo co otwierający robi czyli szybko, nogą gasi. Dobre było też wiązanie klamek drzwi na klatce na przeciwko siebie. Dzwonimy a sąsiedzi szarpią jednocześnie do środka. Inny numer to wciskanie ziemniaka w rurę wydechową syrenki sąsiada. Smarowanie poręczy itd.

      odpowiedz na ten komentarz pokaż odpowiedzi (1)

      Pokaż wszystkie komentarze (8)
      2001-2024 © Gazeta Olsztyńska, Wszelkie prawa zastrzeżone, Galindia Sp. z o. o., 10-364 Olsztyn, ul. Tracka 5