Piotr Firkowski to anioł stróż

W styczniu minie pięć lat, odkąd Ryszardowi Derbinowi z Olsztyna życie stanęło przed oczami. Bardzo źle się poczuł i trafił na Izbę Przyjęć Szpitala Miejskiego w Olsztynie. Jego lekarz rodzinny niestety nie rozpoznał groźnej choroby. Tego dnia dyżur miał Piotr Firkowski, chirurg ( obecnie pracuje w Wojewódzkim Szpitalu Zespolonym w Olsztynie- red.). Natychmiast postawił trafną diagnozę, rozpoznał guza na jelicie grubym i wysłał pana Ryszarda na stół operacyjny. Przeprowadził udaną operację. — A potem wycięty guz wysłał do badań — opowiada pan Ryszard. — Okazało się, że mam nowotwór.
Wszystko działo się w ekspresowym tempie, bo stan pana Ryszarda był tak poważny, że liczyły się sekundy...

Piotr Firkowski nigdy nie patrzył w kalendarz ani na zegarek. — Zawsze był dostępny dla pacjenta — opowiada pan Ryszard. — Tę wiadomość o nowotworze przekazał mi w bardzo delikatny sposób. Codziennie pytał jak się czuję, gdzie mnie boli. Tyle empatii, co ma ten mężczyzna, u nikogo jeszcze nie widziałem.

Kolejną operację również przeprowadzał chirurg Firkowski. — Potem miałem radioterapię i chemioterapię. Ale nad wszystkim czuwał doktor Piotr. A przecież jest chirurgiem, a nie onkologiem... Mógł się tym nie zajmować, ale chciał — opowiada pan Ryszard.

Niestety miał przerzuty. — Tym razem lekarz przeszedł samego siebie — opowiada. — Nie potrafię tego opisać, nie potrafię tego określić. Szwy mi się rozchodziły, więc co drugi dzień byłem na oddziale. I doktor własnymi rękami mi zmieniał opatrunki, obmywał rany. Nie potrzebował do tego pielęgniarki. On wszystko robił sam!

Wiadomość o tym, że Piotr Firkowski odchodzi do szpitala wojewódzkiego nieco zmartwiła pana Ryszarda. Był pewien, że teraz będzie przychodził do doktora na prywatne konsultacje. Ale... —Lekarz powiedział, że nie ma mowy, że szkoda pieniędzy — wzrusza się. — Dalej mnie leczył i konsultował, tylko w już innym szpitalu. I dalej przemywał rany...

Panu Ryszardowi głos grzęźnie w gardle. — Przy każdej okazji doktor Piotruś, bo tak go nazywam, pytał o moje samopoczucie. Przyjeżdżał do pracy rowerem. Ze spokojem, sympatią pytał o zdrowie. Wystarczy spojrzeć na jego oczy, na jego uśmiech. Przecież z niego płynie sama dobroć. Ma złote serce i złote ręce — płacze pan Ryszard.

Kiedy nasz rozmówca przeglądał artykuły dotyczące naszego plebiscytu Wielkie Serce, nie mógł zrozumieć, dlaczego wśród nominowanych nie ma chirurga Piotra Firkowskiego. – Znam lekarzy o ktorych państwo piszą, cenię ich. Ale doktor Piotr to anioł, nie człowiek. To mój prywatny anioł stróż, więc musi być nominowany do plebiscytu Wielkie Serce. Podarował mi pięć lat życia! Mam 64 lata i chcę jeszcze żyć...!

Nasz bohater przebywa na rencie, ale dorabia sobie jeżdżąc taksówką. W rozmowie z nami przytacza historię sprzed kilku lat. — Pewnego dnia jechałem taksówką i wiozłem pewną panią — opowiada. — Kiedy przejeżdżaliśmy obok szpitala miejskiego, powiedziałem swojej pasażerce, że w tym budynku pracuje mój anioł stróż. Lekarz, który uratował mi życie. Ta pani spytała o jego nazwisko. Odpowiedziałem, że chodzi o Piotra Firkowskiego. Moja pasażerka uśmiechnęła się ciepło i powiedziała krótko: „To mój syn”.

Dziękujemy panu Ryszardowi, że zechciał podzielić się z nami tą historią. Czekamy na kolejne!

Regulamin dostępny tutaj.

RANKINGI:

Wielkie Serce: Pielęgniarka/położna (ranking regionalny)