Bo dziadkowie są najlepsi na świecie!

W Przedszkolu Miejskim nr 12 w Olsztynie w piątek emocje sięgały zenitu. Wielodniowe przygotowania nareszcie miały zakończyć się występami na cześć wszystkich babć i dziadków.

— Nic się nie denerwuję, bo lubię występować. A jak urosnę, to zostanę piosenkarką i wtedy będę mojej babci śpiewać kołysanki, tak jak ona śpiewa teraz mnie — podkreślała przed występem pięcioletnia Łucja.

O godz. 10 rozpoczęły się występy. Z sali grupy III zaczęło rozbrzmiewać: „babcia to starsza dziewczynka, co kiedyś miała usta jak malinka”, a potem „nie wszystkie babcie lubią walczyki. Nie wszystkie noszą stare kolczyki”.

— No właśnie moja babcia nosi takie nowoczesne wkręciołki — łapiąc się za uszy obrazowo pokazywał Kacper. — To na pewno nie są żadne wkręciołki, tylko klipsy — rezolutnie napominała go jedna z koleżanek.
— A moja babcia mieszka bardzo bardzo daleko — oznajmił Franek tajemniczo zwieszając głos.
A gdzie?
— No w Ostródzie! — krzyknął triumfalne. Jak widać odległość to rzecz względna. — Moja babcia to dopiero mieszka daleko, bo aż w Radomsku — opowiadała Asia. A co najfajniejszego jest u babci w Radomsku?
— Dziadkowie mają dom. W ogródku jest piaskownica, ale najbardziej podoba mi się to, że dziadkowie pozwalają mi się bawić taką małą starą klawiaturą od laptopa. Można udawać, że bawimy się w sklep — wspomina dziewczynka, tym samym zwracając uwagę, że świat dziecięcej wyobraźni jest nieograniczony.
— A moja babcia też mieszka w domu...w takim bardzo gustownym domu — wtrąca swoje trzy grosze Helenka.
- Cóż to znaczy Helenko?— dopytuję, bo nie mogę uwierzyć, że pięciolatki znają już takie słowa.
— On jest po prostu bardzo bardzo śliczny — wyjaśnia. Zdaje się, że obraz babci, jako starszej, siedzącej w bujanym fotelu siwej pani z koczkiem, która robi na drutach i piecze ciasto już dawno jest nieaktualny.

— Moja babcia nosi jeansy i smaży mi krabopaluszki! — opowiada Ania.
— A po co piec ciasto? Przecież się zamówi — przytomnie stwierdza jeden z przedszkolaków. — W tym czasie moja babcia ma czas, żeby się ze mną pobawić samochodami. Najbardziej lubię się bawić w wypadki. Jeździmy sobie z babcią po całym domu na kolanach i się stukamy — opowiada chłopiec.

— A mój dziadek nie nosi żadnych adidasków, bo na butach ma narysowaną pumę, a to inna firma. Byłem już z nim kiedyś na wspólnych biegach i chyba nawet jestem szybszy — stwierdził Konrad.

Franek też ma usportowionego dziadka.
— Byłem z nim ostatnio na łyżwach. Żadnych piruetów to on nie umie, ale podtrzymywać mnie dał radę — wspomina wyprawę. Nie wszyscy dziadkowie wyrośli też z lodowej diety.

— Mój dziadek uwielbia lody i zapomina, co to zdrowa żywność. Chyba mam to po nim, ale imię za to mam po babci — opowiada Zosia. Po kilkudziesięciu minutach występy dobiegły końca. Dzieciaki z tęsknotą rzuciły się w ramiona wzruszonych dziadków, którzy oglądali występy. Uściskom i życzeniom nie było końca.