Marzę jeszcze o kabriolecie w stylu retro

— Skąd u pana w gabinecie samurajski miecz?
— Jest oryginalny. To nagroda, jaką dostałem od jednego z importerów. Z wszystkich nagród, które otrzymałem w swoim życiu, najbardziej cenię dyplom rzemieślnika. Jestem rzemieślnikiem, tak się przedstawiam i z tego tytułu jestem dumny.

— Historia pańskiej firmy rozpoczęła się w 1978 roku w podolsztyńskich Łęgajnach. Mało kto może pochwalić się funkcjonowaniem w branży aż tyle lat. Z tego, co wiem, współpracował pan również z Marianem Bublewiczem...
— Był czas, kiedy remontowaliśmy w naszej firmie kabiny starów i jelczy, a Marian je lakierował. Razem skończyliśmy olsztyńską samochodówkę, a później współpracowaliśmy jako rzemieślnicy. Może nie byliśmy przyjaciółmi, ale na pewno dobrymi kolegami.

— W sportach motorowych to pan się chyba nie udzielał?
— Nie. Przez jakiś czas byłem działaczem Stomilu Olsztyn, nawet wiceprezesem, kiedy klub był w ekstraklasie. Prezesowałem również Warmii Olsztyn, kiedy ta weszła do II ligi.

— To był najlepszy czas olsztyńskich klubów...
— Współpracowałem wówczas z Józkiem Łobockim. W Stomilu grał również mój starszy syn Mariusz. Zresztą do sportu wciągnęli mnie synowie. Kiedy działacze poczuli, że ktoś może pomóc im finansowo, to już nie odpuścili. I tak zostało.

— Wróćmy do samochodówki. Skąd pomysł, aby akurat tam się uczyć?
— Większość moich kolegów szła do samochodówki, więc poszedłem tam razem z nimi. Jeździłem wówczas motocyklem marki Mińsk. To była moja pierwsza przygoda z motoryzacją. I tak się potoczyło... Dziś z kolegów, którzy razem ze mną kończyli szkołę, w branży pozostało tylko kilku.

— Jak to się stało, że został pan dealerem?
— Jakiś czas po tragicznej śmierci Mariana Bublewicza w tej sprawie zgłosili się do mnie przedstawiciele z Nissana. W tym samym czasie zostałem dealerem Suzuki. To był 1995 rok. Zakład i salon działał wówczas jeszcze w Łęgajnach.

— Czy dzisiaj zakład bardziej zajmuje się naprawą czy sprzedażą samochodów?
— Jedno bez drugiego nie może istnieć. Trzeba mieć zaplecze, aby klientowi świadczyć najlepszą usługę. Stąd m.in. nasza przeprowadzka do Olsztyna. Importerzy wymagali, aby salon mieścił się przy jednej z głównych tras wylotowych z miasta. Tak zresztą jest i do dzisiaj.

— Przez te niemal cztery dziesięciolecia motoryzacja zmieniła się diametralnie. Auta, które serwisowało się w latach 70. ubiegłego wieku, różniły się od tych, które produkowane są dziś. To zupełnie inna epoka.
— Kiedyś klientów w warsztatach było nadmiar, a brakowało części. Trzeba je było zdobyć. Dziś sytuacja się odwróciła. Części są na zawołanie i można je zamówić na telefon w ciągu dosłownie godziny. Motoryzacja zmieniła się, tak jak całe nasze otoczenie. Mamy mechaników, którzy są ze starszego pokolenia, oraz młodych, którzy niedawno wkroczyli na rynek. Potrzebni są zarówno jedni, jak i drudzy. Chociaż sprzedajemy kilka marek, to naprawiamy wszystkie modele aut, bez względu na wiek. Nasza załoga szkoli się non stop, zresztą szkolenia wymagane są przez importerów, a koszty ponosi... dealer. Taka jest rzeczywistość. Szkolimy i inwestujemy w pracowników. Wielu z nich to moi uczniowie. Przez mój zakład przeszła ogromna ich liczba, bo około tysiąca.

— Jak się zmienił sam rynek lokalny. Wiadomo, że konkurencja dziś jest wielka. Jak odnaleźć się w niepewnej rzeczywistości? Jak przyciągnąć klienta do waszych trzech marek, bo oprócz wspomnianych Nissana i Suzuki od kilku lat oferujecie również Subaru...
— Jeżeli chodzi o auta, to w wielu segmentach technicznie są do siebie bardzo podobne. W naszym przypadku liczy się wieloletnia obecność na rynku i historia. Ważnym argumentem dla klienta jest również oferowany przez nas pełen serwis, posprzedażowy, jak i pogwarancyjny. Co więcej, sami rejestrujemy sprzedawane auta oraz je ubezpieczamy. Świadczymy więc również proste usługi, które są zachęcające. Stąd nazwa firmy — MAX USŁUGA, czyli maksymalna usługa. Oczywiście o klienta trzeba dbać i staramy się to robić.

— Klienci wracają?
— Wracają. Oczywiście trzeba mieć swoją jakość. Związane jest z tym również nowoczesne zaplecze narzędziowe. Na pewno niewielkie warsztaty nie ponoszą takich kosztów i stąd są dla nas konkurencyjne cenowo. Dziś jednak bez komputera, na ucho, niewiele w samochodzie da się zrobić, aczkolwiek to ucho jest także ważne.

— Na koniec zapytam o marzenia motoryzacyjne. Zapewne wiele z nich się spełniło...
— Chociażby ostatnio wróciłem ze Stanów Zjednoczonych, gdzie jeździliśmy fordami mustangami. Zobaczyliśmy m.in. Wielki Kanion Kolorado.

— Jak wrażenia?
— Kultowy samochód amerykański i jazda przez prerie. Było przyjemnie, ale trochę ciasno. Podczas jazdy zwróciłem jednak uwagę na dyscyplinę, jaka panuje na amerykańskich drogach. Jeżeli jest ograniczenie prędkości, to nikt nie wyprzedza.

— No dobrze. To marzenie się spełniło...
— Marzę jeszcze o kabriolecie w stylu retro. Tylko że kabriolet w naszym klimacie jest niepewny. Ostatnio jeździłem elektrycznym rowerem marki Subaru po Olsztynie. Bardzo ciekawe doświadczenie. Wielkie było zdziwienie rowerzystów, kiedy ich wyprzedzałem przy podjeździe pod każdą górkę (śmiech).